Η Ελλάδα Προτεκτοράτο

 Ελλάδα διεθνές προτεκτοράτο

Του Δρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Α ΔΡΟΓΙΔΗ  Διδάκτωρος Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbonne

                                                                τ. Υποτρόφου Unesco

Τα ζητήματα που ανατρέπουν ολόκληρο το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της Ελλάδας επιταχύνονται, όχι μόνο μέσα από όσα μπορούμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε, αλλά και μέσα από δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων[1] ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Spiegel, όπως μεταδίδει η Deutsche Welle, δήλωσε ότι «θα μπορούσε να πει κανείς ότι [η Ελλάδα] θα παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της. Δεν πιστεύω ότι άλλη χώρα θα ήθελε να υποστεί αυτά τα σκληρά μέτρα, εκτός κι αν είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης».

Η έννοια της παράδοση της ελληνικής κυριαρχίας αλλάζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η χώρα, ανατρέπει δομές και επιτρέπει σε ξένους να διαμορφώνουν τις συνθήκες κατά το δοκούν. Η ελληνικότητα του χώρου εξανεμίζεται, η κινητή και ακίνητη περιουσία του κράτους περνά κάτω από γαλλογερμανική κηδεμονία και τέλος η παραδοχή του Σόιμπλε δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις.

Η Ελλάδα προτεκτοράτο

Α

πό την ώρα που τίθεται θέμα αμφισβήτησης της κυριαρχίας η Ελλάδα, η χώρα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο και η ελληνική  εξουσία σε διεκπεραιωτή συμφερόντων. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος να «αξιοποιηθούν» οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της περιοχής προς όφελος τρίτων, να λυθούν πολλές διαφορές με γειτονικές χώρες χωρίς ελληνικές απαιτήσεις, να εισβάλουν κεφαλαιούχοι που θα μπορούν να ασκούν ανθελληνική πολιτική, σε μια περιοχή δίχως ταυτότητα.

Αυτό συνιστά, από μόνο του «πολιτική ομηρία» που στην τελική φάση επιδιώκουν οι ευρωπαϊκοί κύκλοι. Η Ελλάδα έγινε θύμα των δικών της πολιτικών και οικονομικών επιλογών και το χειρότερο είναι ότι αυτές τις επιλογές τις επέβαλαν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Στην ουσία η κυβέρνηση δεν ήθελε / δεν ήξερε να διαπραγματευτεί για χάρη της ίδιας της πατρίδας. Το αποτέλεσμα είναι, δυστυχώς, αυτό που περιέγραψε ο Σόιμπλε.

Δε μιλάμε απλά για τα σκληρά μέτρα που βυθίζουν την ελληνική κοινωνία στην ύφεση, αλλά για τη φυσιογνωμία μιας χώρας που μεταλλάσσεται και θα έχει ένα νέο χαρακτήρα. Κάτι τέτοιο ανακαλύπτουμε στο παρελθόν μόνο με την Αλβανία, που έχει απόλυτη οικονομική, πολιτιστική και πολιτική επιρροή από την Ιταλία την εποχή του μεσοπολέμου, σε σημείο που ο Μουσολίνι μιλούσε για πλήρη αφομοίωση (βλ. σχετικά ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α.ΔΡΟΓΙΔΗΣ Βαλκάνια η γη της Φωτιάς τ. 4ος κεφ.1ο σελ. 153 – 167, εκδ. ΤΖΙΑΜΠΙΡΗΣ – ΠΥΡΑΜΙΔΑ 2001).

Μια τέτοια πραγματικότητα ίσως κληθεί ν’ αντιμετωπίσει και η Ελλάδα και η προσπάθεια αφομοίωσης μέσα σε μια πολυπολιτισμική πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή. Η έννοια της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας σε ένα εισαγόμενο διοικητικό, οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο έχει άλλη αξία, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει τίποτε το αυτονόητο. Η ελευθερία και η ανεξαρτησία μέσα σε μια χώρα που θα είναι κάτω από διεθνή έλεγχο, μοιάζουν εντελώς ξένες έννοιες.

Αλλά και οι εκλογές, οι βουλευτές, η κυβέρνηση είναι φαινόμενα που δε συνδέονται με την υποτέλεια που θα επιβληθεί στη χώρα. Ο ρυθμός ανάπτυξης και η λογική θυμίζουν την αποικιοκρατία σε μια χώρα του 19ου αιώνα, όπου η εκάστοτε μητρόπολη επηρέαζε την αποικία της. Η ψυχοσύνθεση ενός κόσμου που εξουσιάζεται δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Στην ουσία άλλοι είναι οι ρυθμοί ανάπτυξης σε μια (α) χώρα και άλλοι οι ρυθμοί σε μια (β) χώρα. Όμως στην περίπτωση του προτεκτοράτου οι υποχρεωτικές μεταβολές γίνονται με βάση τις επιλογές του ξένου παράγοντα.

Η σχέση ανάμεσα σε μια ηγέτιδα χώρα και σε μια χώρα δορυφόρο είναι διαφορετική, κυρίως όταν υπάρχει η λογική του πιστωτή και του δανειζόμενου, ο πρώτος έρχεται να εισπράξει (με τόκο) ότι επένδυσε, άρα θα εκποιήσει ό,τι μπορεί στην καλύτερη τιμή, ο δεύτερος θα αποδώσει τα εισπραχθέντα και θα χάσει ένα τμήμα της περιουσίας του, που  όταν το είχε μπορούσε κάποτε να το διαχειριστεί προς όφελός του.

Η προοπτική του Δημοψηφίσματος  και οι μαθητευόμενοι μάγοι

Ό

λο αυτό το σκηνικό δημιούργησε αλυσιδωτές αντιδράσεις και δημιούργησε ένα δυσάρεστο κλίμα με έντονη τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, αλλά και οι εκπρόσωποι των κοινοβουλευτικών κομμάτων ένιωσαν την οργή του κόσμου. Η αγανάκτηση έφερε σε αμηχανία όλους τους «παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ» και υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό να αναλάβει πρωτοβουλίες.

Η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι εύκολη υπόθεση, έτσι η αναζήτηση «συνενόχων» αποτελεί μια ευκαιρία γιατί διάχυση της ευθύνης και τον γενικότερο αποπροσανατολισμό. Οι εκλογές δεν ευνοούν μια τέτοια εξέλιξη, γιατί το αποτέλεσμά τους δεν εγγυάται την ίδια πολιτική πρακτική. Μέσα σ’ αυτή την αβεβαιότητα επιλέχτηκε η αναβάπτιση της κυβέρνησης μέσα από την (πληγωμένη) πλειοψηφία των 153 βουλευτών και την προκήρυξη δημοψηφίσματος για τη νέα δανειακή σύμβαση και την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.

Όμως ακόμη και σ’ αυτό το σημείο η κυβέρνηση κάνει λάθος, αφού το άρθρο 44 του Συντάγματος επιτρέπει τη διενέργεια δημοψηφίσματος για σοβαρά κοινωνικά θέματα εκτός από τα δημοσιονομικά, οπότε κάθε δημοψήφισμα μπορεί να έρθει στην επικαιρότητα, οτιδήποτε αφορά τη δανειακή σύμβαση δε μπορεί να μπει σε μια τέτοια διαδικασία.

Αν επιχειρηθεί ένα δημοψήφισμα με αντικείμενο την «εθνική κυριαρχία», θα είναι από μόνο του ανεδαφικό, γιατί κανένας έλληνας πολίτης δε θα πάρει το βάρος μιας εθνικής μειοδοσίας. Αλλά και η εθνική κυριαρχία είναι θέμα που υπερβαίνει την κατηγορία ‘κοινωνικά ζητήματα’. Με όλες αυτές τις παραμέτρους η κυβέρνηση επιχείρησε να δημιουργήσει εντυπώσεις, αλλά στην ουσία είναι ‘θύμα’ των δικών της επιλογών.

Ακόμη κι αν, υποθετικά, είχε τη δυνατότητα να καταφύγει σε δημοψήφισμα για δημοσιονομικά ζητήματα, γιατί δεν κατέφυγε δυο χρόνια νωρίτερα, ενώ ο πρωθυπουργός ζητούσε φορτικά από τον τότε διευθυντή του Δ.Ν.Τ. να μπει η χώρα κάτω από την εποπτεία του. Όπως δε αποκάλυψε ο τέως διευθυντής του Δ.Ν.Τ. Ντομινίκ Στρος Καν, αυτό επιδιώχθηκε από τον Γ. Παπανδρέου πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.

 Αυτές οι πρακτικές δεν αποδίδουν τα αποτελέσματα που θέλει η Ελλάδα για να επιβιώσει και η θέση του Σόιμπλε, όσο και οι πειραματισμοί του Παπανδρέου εκθέτουν τη χώρα σε πολλούς κινδύνους με ανυπολόγιστες συνέπειες. Η Ελλάδα εκτίθεται, καθημερινά, σε πολιτικές ακροβασίες και μετατρέπεται σε πολιτικό πειραματόζωο που δέχεται τη φροντίδα μαθητευόμενων μάγων. Η πολιτική είναι πολύ σοβαρό θέμα με ιδιαίτερα λεπτές αποχρώσεις, για τις οποίες έδωσαν το παρόν μεγάλες και φωτεινές προσωπικότητες. Αν οι κυβερνώντες και οι συμπρωταγωνιστές της Βουλής των Ελλήνων θα φανούν άξιοι των περιστάσεων, θα το δείξει η ιστορία γιατί θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. 

[1] Ανακτημένο από το Capital.gr  Δευτέρα 31.10.2011

 ρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α ΔΡΟΓΙΔΗΣ                                                                                                                                    Επικοινωνία

 Διδάκτωρ Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo                                                 Βασιλ. Ηρακλείου 26  54624  Θεσσαλονίκη 

          τ. Υπότροφος Unesco                                                                                      2310241502  φαξ  2310241514   κιν.  6973315622   

   Σχολικός Σύμβουλος Α/θμιας Εκπαίδευσης                                                  drogidis@otenet.gr  dr_dimitrios_a_drogidis@yahoo.gr

                                      http://dr-dimitrios-a-drogidis.blogspot.gr/  http://dimitriosdrogidis.webnode.com

«Το πολιτικό management της Ελλάδας»

«Το πολιτικό management της Ελλάδας»

Η

 αντίδραση του κόσμου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου έκανε την ελληνική κοινωνία πρωταγωνιστή των εξελίξεων, όχι γι’ αυτά που της επιβάλουν, αλλά γι’ αυτά που έχει ανάγκη η ίδια να επιβάλει. Ο πολιτικός κόσμος βρίσκεται σε αμηχανία, τα Μ.Μ.Ε. έχουν ζητήματα που πλανόνται μέσα κι έξω από τα φώτα της δημοσιότητας. Ένα από τα θέματα είναι η αντίδραση του Προέδρου της Δημοκρατίας απέναντι στο πλήθος, ενώ ένα άλλο είναι οι πολιτικές εξελίξεις που θα μπορούσε να προκαλέσει η λαϊκή αγανάκτηση.

Την ίδια στιγμή οι 100 τοποτηρητές του ευρωπαϊκού μηχανισμού έρχονται να εγκατασταθούν στα Υπουργεία και να επιβάλλουν την «τεχνογνωσία» τους. Αυτό σημαίνει ή ότι το μήνυμα δεν πέρασε ή ότι τα γεγονότα έχουν προγραφεί και μένουν μόνον οι ημερομηνίες εφαρμογής των συμπεφωνημένων. Η πολιτική οπερέτα που παίζεται έχει κι άλλα επεισόδια για την ελληνική υπόθεση. Μοιάζει με σχέδιο που εφαρμόζεται σε πολλές περιοχές του κόσμου με εναλλακτικές ταυτότητες.

Εκείνο που ψάχνει η Ελλάδα είναι ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες που θα έχουν τη βούληση να «ασκήσουν» ανεξάρτητη εθνική πολιτική. Αναρωτιόμαστε για την ταυτότητα των υποψηφίων που θα πάρουν μέρος στις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν. Αλλά μας λείπει και η ιδεολογική πλατφόρμα που θα παρουσιάσουν οι συνδυασμοί. Με ποια εχέγγυα θα παρουσιαστούν στο εκλογικό σώμα; Οι 100 τοποτηρητές της ελληνικής πολιτικής δεν αφήνουν πολλά περιθώρια επιλογών.

Είναι φανερό ότι το ίδιο το πολιτικό σύστημα της χώρας χρειάζεται ανανέωση εκ βάθρων, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα από το «πολιτικό management» που θα επιβληθεί από την εξωθεσμική παρέμβαση των ξένων επιτελών. Σίγουρα θα επιχειρήσουν να εφαρμόσουν κάποιο εισπρακτικό, εργασιακό και κοινωνικό μοντέλο που θα βασίζεται στην ευημερία των μεγεθών, αλλά δε θα έχει σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα.

Από την αποτυχία του Μνημονίου στο πολιτικό management (-z)

Α 

φού απέτυχε παταγωδώς η εφαρμογή του Μνημονίου, προσπαθούν να επιβάλουν ένα νέο πολιτικό management στη χώρα κι εδώ ένας νους με μέτριες δυνατότητες θα έθετε το εύλογο ερώτημα, πού είναι όλο αυτό το ελληνικό επιστημονικό και στελεχιακό δυναμικό, το οποίο δραστηριοποιείται στη χώρα αλλά και το εξωτερικό, να αναλάβει μια τέτοια σημαντική αποστολή; Η παρουσία 100 τοποτηρητών προσβάλει τη χώρα, τον πολιτισμό της και την ιστορία της. Ενώ ταυτόχρονα δείχνει την ανεπάρκεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας να χειριστεί την τύχη της Ελλάδας.

Η κοινοβουλευτική παρουσία ξευτιλίστηκε μέσα από τις κυβερνητικές επιλογές και ο ρόλος των εκπροσώπων του Κοινοβουλίου έχασε την ταυτότητά του. Η αποστολή των Βουλευτών  μοιάζει με μια κατευθυνόμενη ενέργεια, χωρίς πολιτική αξία. Το ζήτημα της ‘συντεταγμένης κομματικής’ πειθαρχίας εμφανίζει του Βουλευτές της πλειοψηφίας να στέκονται «τραγικές φιγούρες» με τεράστιο συνειδησιακό πρόβλημα. Να ψηφίζουν κάτω από φόρτιση και να κάνουν – κάθε φορά – αγωνιώδη καταμέτρηση  των ψήφων. Μοιάζει σαν ‘προσκλητήριο ζωντανών / νεκρών’ μετά από μια πολεμική σύρραξη. Το ηθικό δίλημμα της στήριξης των κυβερνητικών επιλογών παίρνει τη μορφή διλλήματος στη σφαίρα τη συνείδησης. Η ανεξαρτησία του Βουλευτή και η ελευθερία της έκφρασης ανήκουν σε μια άλλη πραγματικότητα. Ενώ η «συντεταγμένη» πλειοψηφία κρατά σε πολιτική ομηρία τόσο την αντιπολίτευση, στο σύνολό της όσο και την ελληνική κοινωνία.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας περιορίζεται σε ευχολόγια και παραινέσεις τόσο στους πολιτικούς πρωταγωνιστές όσο και την κοινωνία, ενώ διαφυλάσσει τη θέση του μέσα από τη λογική του <<Πόντιου Πιλάτου>> και την ίδια στιγμή αποδέχεται την παράδοση του πολιτικού management σε μια διεθνή επιτροπή. Στην ουσία, αποδέχεται την υποβάθμιση της ελληνικής κυριαρχίας, την αμφισβήτηση του πνευματικού, του πολιτικού κόσμου, την αξία των ελλήνων τεχνοκρατών που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο. Όμως δεν υπάρχει εταιρεία αξιολόγησης να κοστολογήσει αυτές τις επιλογές σε ηθικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτικό επίπεδο. Η διαβάθμιση σε μια τέτοια «υποθετική» αξιολόγηση θα ήταν στο (-z) τελευταίο γράμμα της λατινικής αλφαβήτου με αρνητικό πρόσημο.

Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος βρίσκεται σε πολιτική σύγχυση και η Βουλή των Ελλήνων βρίσκεται σε πλήρη δυσαρμονία με την ελληνική κοινωνία, αλλά και με τον ελληνισμό που βρίσκεται εκτός των συνόρων. Η θλιβερή εκποίηση της ελληνικής αξιοπρέπειας περνά μέσα από μια «ενοχική» πολιτική παρουσία στα διεθνή fora, όπου κανένας δεν πείθει για την ελληνική πρακτική στο ελληνικό ζήτημα, αλλά κανένας δεν τολμά να απεγκλωβιστεί από το πλαίσιο των δανειστών και να δώσει διέξοδο στο ζήτημα της ελληνικής κρίσης. Όλος ο πολιτικός κόσμος έχει «συμβιβαστεί» με την πολιτικοοικονομική εκτίμηση των δανειστών, επομένως, παραμένει εγκλωβισμένος στις διαχειριστικές επιλογές των Βρυξελλών.

Αυτή η τακτική επιβάλει στους έλληνες πολιτικούς μια συγκεκριμένη τακτική και τους στερεί το πλεονέκτημα μιας οποιασδήποτε εναλλακτικής επιλογής, μπροστά στον κίνδυνο να μην την αποδεχτεί ο γαλλογερμανικός παράγοντας. Η επιβολή μιας συγκεκριμένης μονεταριστικής αντίληψης υποθηκεύει τις εθνικές πολιτικές επιλογές και τις οικονομικές, πολιτικές, εκπαιδευτικές, διοικητικές κ.λ.π παρεμβάσεις απέναντι στην κοινωνία. Η αξία των διαρθρωτικών αλλαγών περνά μέσα από τους 100 τοποτηρητές / αξιολογητές που δε θα έχουν απολύτως καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η ανικανότητα των βουλευτών να νομοθετήσουν σωστά και η παρουσία μιας ομάδας «σοφών» που θα επιβλέπουν ακυρώνει το ρόλο της Βουλής των Ελλήνων που θα την μετατρέψει σε όργανο διεκπεραίωσης, χωρίς ίχνος πολιτικής ή συνταγματικής αυτονομίας.

Το πολιτικό management και η εθνική κυριαρχία

Δ    

εν υπάρχει δυνατότητα εθνική κυριαρχίας μέσα από την συμβουλευτική παρουσία ξένων τεχνοκρατών που θα έχουν ευρωπαϊκή εντολή να κατευθύνουν τις κυβερνητικές επιλογές. Είτε μέσα από την απόλυτη παραδοχή της ανικανότητας του πολιτικού, επιστημονικού, διοικητικού και στελεχιακού δυναμικού της Ελλάδας, είτε μέσα από την επιβολή παραμέτρων που θα εξυπηρετεί τον εκάστοτε διεθνή παράγοντα, η Ελλάδα θα παραχωρήσει κάθε ιδέα, κάθε αξία και όραμα που κράτησαν ζωντανό οι πρόγονοι της.   

Η αυτοτέλεια και η ανεξαρτησία της χώρας αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο για την παρουσία κάθε λαού. Μια τέτοια πραγματικότητα δεν εξυπηρετείται μέσα από ξένες επιλογές και οπωσδήποτε άλλο είναι η «πρόσκληση» κάποιων καταξιωμένων προσωπικοτήτων που εξυπηρετούν μια εθνική  προσπάθεια και τελείως διαφορετικό η παρουσία χαμηλόβαθμων (ή υψηλόβαθμων) υπαλλήλων που έρχονται να εφαρμόσουν ένα  ξένο διοικητικό και οικονομικό μοντέλο. 

Η χώρα μεταβάλλεται σε διοικητικό, οικονομικό και επιχειρησιακό προτεκτοράτο και δεν ξέρουμε την αξία των πολιτικών θεσμών και τη θέση της ελληνικής ηγεσίας στο μέλλον.

ρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α ΔΡΟΓΙΔΗΣ                                                                                                                                    Επικοινωνία

 Διδάκτωρ Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo                                                 Βασιλ. Ηρακλείου 26  54624  Θεσσαλονίκη 

          τ. Υπότροφος Unesco                                                                                      2310241502  φαξ  2310241514   κιν.  6973315622   

   Σχολικός Σύμβουλος Α/θμιας Εκπαίδευσης                                                  drogidis@otenet.gr  dr_dimitrios_a_drogidis@yahoo.gr

                                      http://dr-dimitrios-a-drogidis.blogspot.gr/  http://dimitriosdrogidis.webnode.com

Οι έκπτωτοι της Δημοκρατίας

Οι έκπτωτοι της Δημοκρατίας

Ο

ι θλιβερές φιγούρες που προσπαθούν να εκπροσωπήσουν την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, δεν άντεξαν στην λαϊκή απάντηση απέναντι στην ενδοτική διπλωματία και την εκχώρηση της ελληνικής ανεξαρτησίας.

Ο λαός έδωσε τη δική του απάντηση, τιμώντας αυτούς που θυσιάστηκαν για την πατρίδα κι όχι αυτούς που – μεθοδευμένα – επέλεξαν να ζητήσουν την πολιτική επιτήρηση της χώρας, επειδή στάθηκαν ανίκανοι να αξιοποιήσουν τα προνόμια του ρόλου τους, τα τελευταία 40 χρόνια.

Μοιάζει με «πολιτική οπερέτα» η προσπάθεια που έκαναν οι πολιτικοί αξιωματούχοι να ‘τιμήσουν’ το << Ο Χ Ι >> του ’40 με την άνευ όρων παράδοση της πολιτικής ανεξαρτησίας σε διεθνείς τοποτηρητές. Κανένας δεν τόλμησε να αντιδράσει στην πρό(σ)κληση της διεθνούς εποπτείας από τον πρωθυπουργό. Την ίδια στιγμή σχεδόν όλοι οι αξιωματούχοι προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τη λαϊκή αγανάκτηση, επειδή βλέπουν ότι «κινδυνεύει» η παρουσία τους στο σαθρό πολιτικό σκηνικό. Είναι φανερό ότι η α ν α τ ρ ο π ή  της πολιτικής πραγματικότητας δεν τους χωράει.

Η πολιτική του Ο Χ Ι και της Εθνικής Ανεξαρτησίας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την καρικατούρα των πολιτικών αποφάσεων που πέρασε από τα σαλόνια των Βρυξελλών όπου καταρρακώθηκε η «ευρωπαϊκή ιδέα» και αναδύθηκε η κατοχική πολιτική των κυβερνήσεων συνεργασίας με τις κατοχικές δυνάμεις, που έμειναν γνωστές ως «κυβερνήσεις Κουίνσλιγκ».

 Από την ώρα που ο ρόλος της ‘Ελληνικής Δημοκρατίας’ έχασε την ταυτότητά του και την αυτοτέλειά του, το λαϊκό αίσθημα λειτούργησε. Τα αντανακλαστικά του κόσμου αιφνιδίασαν τις τοπικές ηγεσίες και το κεντρικό πολιτικό Θέατρο Σκιών και όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν το πρόλαβαν, ζητούν την αποπομπή του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη επειδή δεν τους προστάτευσε από τους ίδιους τους Πολίτες. Δεν θέλησαν να δουν στα μάτια το λαό, αλλά να κρυφτούν πίσω από τις φθαρμένες καρέκλες της εξουσίας.

Το πρόβλημα είναι να μπορέσει  να επιβιώσει όλος ο «πολιτικός θίασος» και να στηρίξει – φανερά ή σιωπηρά – τις εντολές που πήρε από το ευρωπαϊκό κονκλάβιο και τους τραπεζικούς εταίρους του. Όλοι όσοι κάνουν το «κούρεμα» της Ελλάδας και στηρίζουν αυτές τις επιλογές δεν έχουν καμιά σχέση με την εθνική επέτειο ούτε του 1821, ούτε του 1940 – 44, ούτε με την Εθνική Αντίσταση. Αν ήξεραν όλοι όσοι πολέμησαν για μια περήφανη και ανεξάρτητη χώρα, ότι η πλειοψηφία των εκλεγμένων αντιπροσώπων της Βουλής των Ελλήνων θα αποκαθήλωνε την Ελλάδα του 2011 δε θα έδιναν τη ζωή τους τόσο εύκολα.

Η κοινωνική πραγματικότητα δεν ‘αντέχει’ τους ήρωες του πολιτικού δοσιλογισμού που πήραν «εργολαβικά» την παράδοση της χώρας, φοβούμενοι να κοιτάξουν το λαό κατά πρόσωπο. Κρύβονται και δεν παίρνουν την απόφαση να εκτεθούν σε εκλογική αναμέτρηση. Οι αντισυνταγματικές επιλογές μαζί με την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας έφεραν ένα «καλό», την ενότητα της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην τελευταία πράξη της εθνικής υποτέλειας. Η δραματική έκκληση του ‘αρμοστή’ πρωθυπουργού και η προσπάθειά του να παρουσιάσει επιτυχία την εθνική υποταγή στο διεθνή (γαλλογερμανικό) παράγοντα έπεσε στο κενό.

Η αντιπολίτευση προσπάθησε να ψελλίσει κάποια λόγια ηττοπάθειας, εκτός από μικρές φωτεινές εξαιρέσεις. Έτσι οι πολίτες βγήκαν μπροστά για να υπερασπίσουν τα αυτονόητα. Πέρα από οργανωμένες ομάδες που συμμετέχουν με ξεκάθαρο ιδεολογικό προσανατολισμό, ο λαός δεν αντέχει την «πολιτική υποτέλεια» και τον εθνικό εξευτελισμό. Η πραγματική πολιτική ήρθε στα χέρια του κυρίαρχου λαού που θέλησε να συνετίσει  τον «πολιτικό κόσμο» απαγορεύοντάς του να κάνει εμφανίσεις ‘παρωδία’ και να ειρωνεύεται το ιστορικό παρελθόν μέσα από δουλικές επιλογές.

Η πραγματική παρέλαση έγινε μέσα από τον κόσμο που επιχείρησε να υπερασπίσει τα δίκαια και την εθνική υπερηφάνεια της Ελλάδας, γιατί η πολιτική ηγεσία έμεινε χωρίς πρόσωπα και όσοι εκλέχτηκαν είναι έκπτωτοι της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Κάτω από ποια ιδιότητα απευθύνονται στο λαό; Η πολιτική ιδιωτία του πολιτικού συστήματος κατέλαβε τη Βουλή των Ελλήνων και της αφαίρεσε την εθνική της ταυτότητα. Η Ελληνική Δημοκρατία ψάχνει τους ηγέτες της, αφού σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές του πολιτικού σκηνικού κατεδάφισαν την έννοια της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και αρνήθηκαν την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Όσα δεν πέτυχαν οι εταίροι της Ελλάδας με τα όπλα, κατάφεραν να επιβάλουν οι «έκπτωτοι» εκπρόσωποι της  εξουσίας, γιατί αυτή η έκπτωση τους κάνει να μην έχουν θέση στις δημόσιες τελετές και να προπηλακίζονται  από ένα λαό που θέλει να μείνει ελεύθερος, ανεξάρτητος και πραγματικά κυρίαρχος.      

 ρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α ΔΡΟΓΙΔΗΣ                                                                                                                                    Επικοινωνία

 Διδάκτωρ Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo                                                 Βασιλ. Ηρακλείου 26  54624  Θεσσαλονίκη 

          τ. Υπότροφος Unesco                                                                                      2310241502  φαξ  2310241514   κιν.  6973315622   

   Σχολικός Σύμβουλος Α/θμιας Εκπαίδευσης                                                  drogidis@otenet.gr  dr_dimitrios_a_drogidis@yahoo.gr

                                      http://dr-dimitrios-a-drogidis.blogspot.gr/  http://dimitriosdrogidis.webnode.com

Μνηστήρες Εξουσίας

Η κρίση της Πολιτικής και οι Μνηστήρες της Εξουσίας

Δ

εν ξέρουμε τι γίνεται γύρω μας και προσπαθούμε να βρούμε μια λογική εξήγηση. Ίσως είναι μια ευκαιρία να απαντήσουμε όλοι μαζί στην ιστορία που λέγεται «πολιτικό αλαλούμ». Μια κυβέρνηση που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, μια αντιπολίτευση που είναι απλά αντικυβερνητική. Ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας που προσπαθεί να νουθετήσει τον «πολιτικό κόσμο» και μια κοινωνία που ξέρει την αναποτελεσματικότητα του σημερινού κυβερνητικού σχήματος (58,9%), αλλά δε θέλει τις εκλογές (66,9%).

Δώστε τη λύση!!!

 Από την ώρα που ο κόσμος βλέπει την κυβερνητική αδυναμία, αλλά δεν επιθυμεί τις εκλογές, προκύπτει ένα πολιτικό παράδοξο που μεταφράζεται στην απουσία εναλλακτικής επιλογής. Απευθύνεται σε ολόκληρο το κοινοβουλευτικό τοπίο και φωνάζει  «Δώστε τη λύση!!!». Το ζήτημα, φυσικά, δε βρίσκεται στην αδυναμία να απαντήσει ο πολιτικός κόσμος, γιατί στο σύνολό του διαθέτει και κρίση και πολιτική αντίληψη, είναι ότι δε θέλει να πάρει ρηξικέλευθες αποφάσεις, ίσως γιατί φοβάται τον καταμερισμό ευθυνών, ίσως γιατί αρνείται μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων. Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές ερμηνείες πάνω στη κατάσταση της χώρας, κάποιες απ’ αυτές επιχειρήσαμε να διατυπώσουμε σε υπόμνημα που καταθέσαμε στις 30 Νοεμβρίου 2010, αλλά δε βρήκαμε ανταπόκριση, σε όλον τον πολιτικό κόσμο της χώρας[1].

Ίσως η δική μας προσέγγιση να είναι μια θεώρηση λιγότερο ή περισσότερο εφικτή, υπάρχουν άλλες πιο εξειδικευμένες από προσωπικότητες της ακαδημαϊκής κοινότητας που δίνουν εναλλακτικές προτάσεις. Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι ο πολιτικός κόσμος πρέπει να αλλάξει πολιτική θεώρηση των πραγμάτων και για να γίνει αυτό οφείλει να συνεργαστεί στο όνομα της Ελλάδας.

Η λογική του «πολιτεύεστε» ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας ήταν βασισμένη σε μια εφήμερη πλειοψηφία που δεν είχε παρά διαχειριστική λογική. Αυτοί που ευημερούσαν ήταν όλοι όσοι είχαν τρόπο να εξαργυρώσουν τη στήριξή τους με ανταλλάγματα. Οι λανθασμένες επιλογές δε διορθώθηκαν ποτέ και οι υπεύθυνοι δε λογοδότησαν, ούτε πλήρωσαν το τίμημα που τους αναλογούσε.

Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα το 66,9% του κόσμου δε θέλει εκλογές, γιατί δε βρίσκει διέξοδο στην έκφρασή του. Η προσπάθεια των μικρών σχημάτων που βγήκαν από πρωτοβουλίες βουλευτών μπορεί να αποδώσει μόνο αν πείσουν για την πρόθεσή τους να ανανεώσουν πραγματικά την πολιτική σκηνή. Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από καινούριες ταμπέλες, αλλά από καινούριες λογικές.

     Όραμα Εξουσίας!!!

Η μόνη λύση που υπάρχει είναι να βγει ένας πολιτικός φορέας που θα τολμήσει να ξεπεράσει τις κατεστημένες αντιλήψεις και θα πάρει επάνω του τις προσδοκίες της κοινωνίας. Η αναμέτρηση δεν γίνεται ανάμεσα σε πρόσωπα, σε κόμματα και αποχρώσεις, η αναμέτρηση θα προκύψει ανάμεσα σε αρχές και αξίες. Σήμερα δεν υπάρχει η πόλωση του 1981 και του 1989, υπάρχει η απαξίωση σε μια αναμέτρηση που θα βαδίσει στην τετριμμένη λογική της διαδοχής.

Το όραμα της εξουσίας θα βγει μέσα από μια βαθύτερη κοινωνική ανάγκη, κάτι που θα αλλάξει ριζικά τα πολιτικά ήθη και θα επιβάλλει νέους κανόνες στην κοινωνία. Η κοινωνία θέλει να αλλάξει τους όρους της πολιτικής, αφού η κρίση της πολιτικής γέννησε το δημοσιονομικό έλλειμμα. Άλλωστε αν αυτά τα δισεκατομμύρια που οφείλονται – θεωρητικά – στους δανειστές είχαν επενδυθεί στη χώρα και είχαν αποδοθεί στο λαό, τότε κάθε κάτοικος της Ελλάδας θα απολάμβανε την κοινωνική πρόνοια, την παιδεία που ονειρευόμαστε και το βιοτικό επίπεδο όλων θα ήταν υψηλότερο από του μέσου ευρωπαίου πολίτη.

Έλλειμμα με Ονοματεπώνυμο

Η οικονομική κρίση και η πολιτική απαξίωση έχουν ονοματεπώνυμο και κρατούν όλες τις ενοχές της εξουσίας της μεταπολίτευσης, μια εξουσία που διατήρησε όλες τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες της πολιτικής ανυποληψίας και φοβήθηκε τη λειτουργία των θεσμών. Ο φόβος του πολιτικού διχασμού οδήγησε στην πρακτική του συμψηφισμού, αλλά η τιμωρία της κοινωνίας οδήγησε τους 300 εκπροσώπους σε μια συνευθύνη.

Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί από το λαό συνέβη, καταδίκασε την μεταπολιτευτική πρακτική και αρνείται την επιλογή ανάμεσα στους μνηστήρες της εξουσίας. Ο φόβος της επιλογές ανάμεσα στα ίδια υλικά οδηγεί σε στασιμότητα και άρνηση, δυστυχώς βλέπει με καχυποψία όλες τις πρωτοβουλίες και πρέπει να πειστεί για της αγνές προθέσεις και τα οράματα των νέων σχημάτων. Αλλά, από την άλλη πλευρά, η εμφάνιση νέων πολιτικών οργανισμών έχει κι αυτή τη δική της ερμηνεία.

Η κοινωνία θέλει να παρέμβει δυναμικά και να διαμορφώσει νέα δεδομένα, αρκεί να πάρει την απόφαση να δώσει χώρο σε νέα πρόσωπα με καινούριες αντιλήψεις να συμβάλλουν στην πολιτική πραγματικότητα, με στόχο να αλλάξει η πολιτική ταυτότητα και να γίνει νέο ξεκίνημα.

[1] Οι στρατηγικές επιλογές για να μπορέσει η Ελλάδα να βγει ανώδυνα από την οικονομική κρίση. http://dimitriosdrogidis.webnode.com ,    http://dr-dimitrios-a-drogidis.blogspot.gr/   επίκαιρα θέματα

ρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α ΔΡΟΓΙΔΗΣ                                                                                                                                    Επικοινωνία

 Διδάκτωρ Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo                                                 Βασιλ. Ηρακλείου 26  54624  Θεσσαλονίκη 

          τ. Υπότροφος Unesco                                                                                      2310241502  φαξ  2310241514   κιν.  6973315622   

   Σχολικός Σύμβουλος Α/θμιας Εκπαίδευσης                                                  drogidis@otenet.gr  dr_dimitrios_a_drogidis@yahoo.gr

                                      http://dr-dimitrios-a-drogidis.blogspot.gr/  http://dimitriosdrogidis.webnode.com