Λαϊκή αγανάκτηση

Λαϊκή αγανάκτηση  και  Πολιτική αποδοκιμασία  Αυριανή Μακεδονίας - Θράκης 6.3.2011

Η

 Κυβερνητική πολιτική δημιούργησε ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα, κάτι που δεν ελέγχεται επικοινωνιακά και αφήνει μια εικόνα απαξίωσης για την πολιτική πραγματικότητα. Όσο δίκαιη είναι η αγανάκτηση, τόσο επικίνδυνη είναι η αποδοκιμασία, όταν δε γίνεται μέσα από την εκλογική διαδικασία.

Οι απρόκλητες επιθέσεις κατά των κυβερνητικών παραγόντων ή κατά των βουλευτών δηλώνουν την λαϊκή απόγνωση και την απαξίωση του κοινωνικού συνόλου. Κανείς δεν αναρωτιέται για τις αντιδράσεις των αγανακτισμένων πολιτών, που στην πλειοψηφία τους εκφράζουν μια ευρύτερη κοινωνική αποδοκιμασία. Αλλά όταν αυτή η αντίδραση δε βγαίνει στην εκλογική διαδικασία, τότε το αποτέλεσμα μπορεί να λειτουργήσει απρόβλεπτα.

Οι επιθέσεις κατά των κυβερνητικών στελεχών δεν αποτελούν μια λύση στο ζήτημα που λέγεται «εθνική στρατηγική», γιατί η συγκεκριμένη τακτική χτυπά την ίδια τη δημοκρατία. Ο κίνδυνος της αναστολής της δημοκρατίας είναι τόσο ορατός όσο ορατή είναι η πολιτική του μνημονίου. Εκείνο που σήμερα δεν πείθει είναι η λαϊκή αποδοχή των κυβερνητικών επιλογών. Ακόμη εκείνο που κινδυνεύει είναι ο χαρακτήρας της δημοκρατίας, κανείς δεν πιστεύει την επιχειρηματολογία των πολιτικών που στήριξαν το μνημόνιο. Όλοι ισχυρίστηκαν πως δεν υπήρχαν χρήματα, το παλλαϊκό ερώτημα ήταν «τι κάνατε για να υπάρχουν χρήματα;».

Όλοι όσοι βρέθηκαν στη σημερινή Βουλή έχουν το μερίδιο της πολιτικής τα 20 τελευταία χρόνια (Παπανδρέου, Μπακογιάννη, Σαμαράς, Καρατζαφέρης). Η αλήθεια είναι ότι οι 3 από τους 4 πρωταγωνιστές βρέθηκαν σε επιτελικές θέσεις στο πρόσφατο παρελθόν και η μοίρα τους έβαλε σε ηγετικές θέσεις να υποδεχτούν την τρόικα για το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα. Η αντίδραση, όμως, των ανθρώπων απέναντι σε πολιτικά πρόσωπα  στρέφεται ευθέως κατά τη συνολικής πολιτικής που ασκήθηκε από το 1974 μέχρι σήμερα κι αυτό δε φάνηκε στις πρόσφατες εκλογές. Άλλωστε η λογική της μη συμμετοχής ήταν μια «λευκή επιταγή» απέναντι στο γενικότερο πολιτικό αδιέξοδο.

Η έξοδος κινδύνου ή θύρα 7;

Η αντίδραση των αγανακτισμένων ανθρώπων που στρέφονται κατά πολιτικών προσώπων είναι αναμενόμενη, αλλά μπορεί να έχει πολλαπλούς αποδέκτες και ίσως να αποτελέσει κίνητρο για την προστασία των πολιτικών. Η προστασία των πολιτικών απέναντι σε λαϊκές αντιδράσεις έρχεται μόνο με τον περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης, μόνο τότε μπορεί να αντιμετωπιστεί η λαϊκή αντίδραση. Μια αντίδραση που μοιάζει με την αυθόρμητη κοσμοσυρροή στη θύρα 7 το 1983, που στοίχισε τη ζωή σε φιλάθλους.

Φοβού του Δαναούς και δώρα φέροντες

 Εδώ δεν έχουμε φιλάθλους που πανηγυρίζουν, έχουμε ανθρώπους που αγανακτούν κι αυτή η αγανάκτηση μπορεί να ερμηνευθεί σαν κίνηση εναντίον της ίδιας της δημοκρατίας με απρόβλεπτες συνέπειες. Όταν κάποιες επιλογές έρχονται σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα, οποιαδήποτε άστοχη ενέργεια εκφράζει την αντίδραση της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα βάζει νέους όρους στο «παιχνίδι της πολιτικής». Κανείς δεν αισθάνεται άνετα, έχοντας απέναντί του την κοινωνία και σε μια τέτοια περίπτωση έχει τρεις επιλογές:

1.      Να υπαναχωρήσει και να αλλάξει πολιτική

2.      Να αποχωρήσει από την εξουσία

3.      Να οχυρωθεί μέσα στα πλαίσια της εξουσίας

 Οι δύο πρώτες επιλογές είναι πολύ δύσκολες, γιατί σχετίζονται με τις δεσμεύσεις που έχει υπογράψει η πολιτική ηγεσία με τους «Δαναούς» του μνημονίου, αλλά στα τελευταία 36 χρόνια κανένας πολιτικός δεν πλήρωσε  την πολιτική ευθύνη των επιλογών του. Το mea coulpa της πολιτικής ηγεσίας ήταν χωρίς αντίκρισμα και τις συνέπειες τις πλήρωσε η κοινωνία. Αλλά και οι «Δαναοί» του ελληνικού κοινοβουλίου εξαργύρωναν με εκλογικές υποσχέσεις την κοινωνία.

Ο κοινωνικός αντίλογος και η πολιτική χρεοκοπία

Η σημερινή κατάσταση έχει οδηγήσει την κοινωνία στο απροχώρητο, ενώ οι ευρωσωτήρες του μνημονίου ζητούν από την ελληνική πολιτεία να πάρει πρόσθετα μέτρα. Η πολιτική πραγματικότητα είναι τόσο εύθραυστη, που την πολιτική προσπάθεια δεν την πιστεύουν ούτε και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της εξουσίας. Η ουσία του προβλήματος δε βρίσκεται στη λογιστική χρεοκοπία που προσπαθεί να επιβάλλει η «τρόικα», αλλά στην πολιτική χρεοκοπία όλων όσων αρνούνται να αλλάξουν στρατηγικές επιλογές κι αυτό δε σημαίνει αδυναμία της δημοκρατίας, είναι κάτι βαθύτερο που αγγίζει τα όρια της πολιτικής ατολμίας.

Ο φόβος της πτώχευσης.

Η πιθανότητα της ελληνικής πτώχευσης φοβίζει περισσότερο την «τρόικα» και λιγότερο την Ελλάδα, γιατί θα χτυπήσει αλυσιδωτά όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Οι δανειστές έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα, αφού η πτώχευση θα χτυπήσει την πόρτα όλων των χωρών που μπήκαν κάτω από το μηχανισμό στήριξης, Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία θα προκαλέσουν ρήγμα στην ευρωοικονομία που τόσο πρόθυμα υιοθέτησε την αμερικανική χρεοκοπία. Οι δανειστές μας δεν ενδιαφέρονται για τα ψίχουλα που θα χάσουν. Το φιλέτο βρίσκεται στις πολιτικές ανακατατάξεις σε Ευρώπη, Αφρική, Ασία και Αμερική.

 ρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α ΔΡΟΓΙΔΗΣ                                                                                                                                    Επικοινωνία

 Διδάκτωρ Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo                                                 Βασιλ. Ηρακλείου 26  54624  Θεσσαλονίκη 

          τ. Υπότροφος Unesco                                                                                      2310241502  φαξ  2310241514   κιν.  6973315622   

   Σχολικός Σύμβουλος Α/θμιας Εκπαίδευσης                                                  drogidis@otenet.gr  dr_dimitrios_a_drogidis@yahoo.gr

                                      http://dr-dimitrios-a-drogidis.blogspot.gr/  http://dimitriosdrogidis.webnode.com