Η Ελλάδα Προτεκτοράτο

 Ελλάδα διεθνές προτεκτοράτο

Του Δρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Α ΔΡΟΓΙΔΗ  Διδάκτωρος Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbonne

                                                                τ. Υποτρόφου Unesco

Τα ζητήματα που ανατρέπουν ολόκληρο το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της Ελλάδας επιταχύνονται, όχι μόνο μέσα από όσα μπορούμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε, αλλά και μέσα από δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων[1] ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Spiegel, όπως μεταδίδει η Deutsche Welle, δήλωσε ότι «θα μπορούσε να πει κανείς ότι [η Ελλάδα] θα παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της. Δεν πιστεύω ότι άλλη χώρα θα ήθελε να υποστεί αυτά τα σκληρά μέτρα, εκτός κι αν είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης».

Η έννοια της παράδοση της ελληνικής κυριαρχίας αλλάζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η χώρα, ανατρέπει δομές και επιτρέπει σε ξένους να διαμορφώνουν τις συνθήκες κατά το δοκούν. Η ελληνικότητα του χώρου εξανεμίζεται, η κινητή και ακίνητη περιουσία του κράτους περνά κάτω από γαλλογερμανική κηδεμονία και τέλος η παραδοχή του Σόιμπλε δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις.

Η Ελλάδα προτεκτοράτο

Α

πό την ώρα που τίθεται θέμα αμφισβήτησης της κυριαρχίας η Ελλάδα, η χώρα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο και η ελληνική  εξουσία σε διεκπεραιωτή συμφερόντων. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος να «αξιοποιηθούν» οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της περιοχής προς όφελος τρίτων, να λυθούν πολλές διαφορές με γειτονικές χώρες χωρίς ελληνικές απαιτήσεις, να εισβάλουν κεφαλαιούχοι που θα μπορούν να ασκούν ανθελληνική πολιτική, σε μια περιοχή δίχως ταυτότητα.

Αυτό συνιστά, από μόνο του «πολιτική ομηρία» που στην τελική φάση επιδιώκουν οι ευρωπαϊκοί κύκλοι. Η Ελλάδα έγινε θύμα των δικών της πολιτικών και οικονομικών επιλογών και το χειρότερο είναι ότι αυτές τις επιλογές τις επέβαλαν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Στην ουσία η κυβέρνηση δεν ήθελε / δεν ήξερε να διαπραγματευτεί για χάρη της ίδιας της πατρίδας. Το αποτέλεσμα είναι, δυστυχώς, αυτό που περιέγραψε ο Σόιμπλε.

Δε μιλάμε απλά για τα σκληρά μέτρα που βυθίζουν την ελληνική κοινωνία στην ύφεση, αλλά για τη φυσιογνωμία μιας χώρας που μεταλλάσσεται και θα έχει ένα νέο χαρακτήρα. Κάτι τέτοιο ανακαλύπτουμε στο παρελθόν μόνο με την Αλβανία, που έχει απόλυτη οικονομική, πολιτιστική και πολιτική επιρροή από την Ιταλία την εποχή του μεσοπολέμου, σε σημείο που ο Μουσολίνι μιλούσε για πλήρη αφομοίωση (βλ. σχετικά ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α.ΔΡΟΓΙΔΗΣ Βαλκάνια η γη της Φωτιάς τ. 4ος κεφ.1ο σελ. 153 – 167, εκδ. ΤΖΙΑΜΠΙΡΗΣ – ΠΥΡΑΜΙΔΑ 2001).

Μια τέτοια πραγματικότητα ίσως κληθεί ν’ αντιμετωπίσει και η Ελλάδα και η προσπάθεια αφομοίωσης μέσα σε μια πολυπολιτισμική πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή. Η έννοια της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας σε ένα εισαγόμενο διοικητικό, οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο έχει άλλη αξία, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει τίποτε το αυτονόητο. Η ελευθερία και η ανεξαρτησία μέσα σε μια χώρα που θα είναι κάτω από διεθνή έλεγχο, μοιάζουν εντελώς ξένες έννοιες.

Αλλά και οι εκλογές, οι βουλευτές, η κυβέρνηση είναι φαινόμενα που δε συνδέονται με την υποτέλεια που θα επιβληθεί στη χώρα. Ο ρυθμός ανάπτυξης και η λογική θυμίζουν την αποικιοκρατία σε μια χώρα του 19ου αιώνα, όπου η εκάστοτε μητρόπολη επηρέαζε την αποικία της. Η ψυχοσύνθεση ενός κόσμου που εξουσιάζεται δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Στην ουσία άλλοι είναι οι ρυθμοί ανάπτυξης σε μια (α) χώρα και άλλοι οι ρυθμοί σε μια (β) χώρα. Όμως στην περίπτωση του προτεκτοράτου οι υποχρεωτικές μεταβολές γίνονται με βάση τις επιλογές του ξένου παράγοντα.

Η σχέση ανάμεσα σε μια ηγέτιδα χώρα και σε μια χώρα δορυφόρο είναι διαφορετική, κυρίως όταν υπάρχει η λογική του πιστωτή και του δανειζόμενου, ο πρώτος έρχεται να εισπράξει (με τόκο) ότι επένδυσε, άρα θα εκποιήσει ό,τι μπορεί στην καλύτερη τιμή, ο δεύτερος θα αποδώσει τα εισπραχθέντα και θα χάσει ένα τμήμα της περιουσίας του, που  όταν το είχε μπορούσε κάποτε να το διαχειριστεί προς όφελός του.

Η προοπτική του Δημοψηφίσματος  και οι μαθητευόμενοι μάγοι

Ό

λο αυτό το σκηνικό δημιούργησε αλυσιδωτές αντιδράσεις και δημιούργησε ένα δυσάρεστο κλίμα με έντονη τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, αλλά και οι εκπρόσωποι των κοινοβουλευτικών κομμάτων ένιωσαν την οργή του κόσμου. Η αγανάκτηση έφερε σε αμηχανία όλους τους «παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ» και υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό να αναλάβει πρωτοβουλίες.

Η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι εύκολη υπόθεση, έτσι η αναζήτηση «συνενόχων» αποτελεί μια ευκαιρία γιατί διάχυση της ευθύνης και τον γενικότερο αποπροσανατολισμό. Οι εκλογές δεν ευνοούν μια τέτοια εξέλιξη, γιατί το αποτέλεσμά τους δεν εγγυάται την ίδια πολιτική πρακτική. Μέσα σ’ αυτή την αβεβαιότητα επιλέχτηκε η αναβάπτιση της κυβέρνησης μέσα από την (πληγωμένη) πλειοψηφία των 153 βουλευτών και την προκήρυξη δημοψηφίσματος για τη νέα δανειακή σύμβαση και την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.

Όμως ακόμη και σ’ αυτό το σημείο η κυβέρνηση κάνει λάθος, αφού το άρθρο 44 του Συντάγματος επιτρέπει τη διενέργεια δημοψηφίσματος για σοβαρά κοινωνικά θέματα εκτός από τα δημοσιονομικά, οπότε κάθε δημοψήφισμα μπορεί να έρθει στην επικαιρότητα, οτιδήποτε αφορά τη δανειακή σύμβαση δε μπορεί να μπει σε μια τέτοια διαδικασία.

Αν επιχειρηθεί ένα δημοψήφισμα με αντικείμενο την «εθνική κυριαρχία», θα είναι από μόνο του ανεδαφικό, γιατί κανένας έλληνας πολίτης δε θα πάρει το βάρος μιας εθνικής μειοδοσίας. Αλλά και η εθνική κυριαρχία είναι θέμα που υπερβαίνει την κατηγορία ‘κοινωνικά ζητήματα’. Με όλες αυτές τις παραμέτρους η κυβέρνηση επιχείρησε να δημιουργήσει εντυπώσεις, αλλά στην ουσία είναι ‘θύμα’ των δικών της επιλογών.

Ακόμη κι αν, υποθετικά, είχε τη δυνατότητα να καταφύγει σε δημοψήφισμα για δημοσιονομικά ζητήματα, γιατί δεν κατέφυγε δυο χρόνια νωρίτερα, ενώ ο πρωθυπουργός ζητούσε φορτικά από τον τότε διευθυντή του Δ.Ν.Τ. να μπει η χώρα κάτω από την εποπτεία του. Όπως δε αποκάλυψε ο τέως διευθυντής του Δ.Ν.Τ. Ντομινίκ Στρος Καν, αυτό επιδιώχθηκε από τον Γ. Παπανδρέου πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.

 Αυτές οι πρακτικές δεν αποδίδουν τα αποτελέσματα που θέλει η Ελλάδα για να επιβιώσει και η θέση του Σόιμπλε, όσο και οι πειραματισμοί του Παπανδρέου εκθέτουν τη χώρα σε πολλούς κινδύνους με ανυπολόγιστες συνέπειες. Η Ελλάδα εκτίθεται, καθημερινά, σε πολιτικές ακροβασίες και μετατρέπεται σε πολιτικό πειραματόζωο που δέχεται τη φροντίδα μαθητευόμενων μάγων. Η πολιτική είναι πολύ σοβαρό θέμα με ιδιαίτερα λεπτές αποχρώσεις, για τις οποίες έδωσαν το παρόν μεγάλες και φωτεινές προσωπικότητες. Αν οι κυβερνώντες και οι συμπρωταγωνιστές της Βουλής των Ελλήνων θα φανούν άξιοι των περιστάσεων, θα το δείξει η ιστορία γιατί θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. 

[1] Ανακτημένο από το Capital.gr  Δευτέρα 31.10.2011

 ρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α ΔΡΟΓΙΔΗΣ                                                                                                                                    Επικοινωνία

 Διδάκτωρ Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo                                                 Βασιλ. Ηρακλείου 26  54624  Θεσσαλονίκη 

          τ. Υπότροφος Unesco                                                                                      2310241502  φαξ  2310241514   κιν.  6973315622   

   Σχολικός Σύμβουλος Α/θμιας Εκπαίδευσης                                                  drogidis@otenet.gr  dr_dimitrios_a_drogidis@yahoo.gr

                                      http://dr-dimitrios-a-drogidis.blogspot.gr/  http://dimitriosdrogidis.webnode.com