Κοινωνική Τρομοκρατία (1) 16.1.2011

Κοινωνική Τρομοκρατία (ΑΥΡΙΑΝΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ - ΘΡΑΚΗΣ 16.1.2011)

1ο Μέρος 

Η

 πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια είναι ιδιαίτερα σκληρή κι αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ίσως κάποιοι να μη θέλουν να δουν το πρόβλημα συνολικά, ίσως  θέλουν να λυθεί άμεσα το δικό τους ζήτημα, αλλά τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα έχουν τη δική τους λογική.

Όλοι μιλούν για την οικονομική κρίση, την ανεργία, την κοινωνική εξαθλίωση των λαών, όμως χρειάζεται μια συνολικότερη εκτίμηση της κατάστασης, μόνο έτσι υπάρχει δυνατότητα να βγούμε από την κρίση. Είμαστε υποχρεωμένοι δούμε την αλήθεια κατάματα. Το σίγουρο είναι ότι δεν έφταιξε ο απλός καθημερινός άνθρωπος (εργαζόμενος, υπάλληλος, επαγγελματίας), αλλά αυτός πρέπει να μάθει, γιατί φτάσαμε ως εδώ.

Το ίδιο σκηνικό – Στο ίδιο έργο θεατές….

Δυστυχώς ο κόσμος ζει  μια κατάσταση που έζησε και στο παρελθόν, βιώνει τα ίδια φαινόμενα της εποχής 1928 – 1938. Η Κρίση του Χρηματιστηρίου, η Ανεργία, η πτώχευση των επιχειρήσεων, οι περικοπές μισθών, οι απολύσεις εργαζομένων, η έλλειψη ρευστότητας, η αποδόμηση αξιών, η ανεπάρκεια του κοινωνικού κράτους, το ιδεολογικό έλλειμμα και η διαφθορά στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας  δεν είναι κάτι άγνωστο.  

Ο σύγχρονος κόσμος βιώνει τον πανικό, αλλά δεν τολμά να ομολογήσει ότι σχεδίασε τη ζωή του στα χνάρια που του έβαλαν όλοι όσοι μιλούν για τη σημερινή κρίση, του έδωσαν τα χρήματα που σήμερα του ζητάνε πίσω. Έγινε το επίκεντρο μιας εκστρατείας που του δημιούργησε ανάγκες, έμαθε ότι η επιτυχία / ευτυχία βασίζεται στην κατανάλωση και μπήκε στη λογική της εξάρτησης.

Μέσα από την καθημερινότητα έμαθε να δέχεται τα μηνύματα της αγοράς, μόνο που η αγορά πήρε πολλά σχήματα (οικονομικό, πολιτικό, εθνικό, διπολικό και παγκοσμιοποιημένο). Κάθε φορά οι όροι του παιχνιδιού άλλαζαν, αλλά ο στόχος ήταν ίδιος η «κοινωνική συμπεριφορά» ενός κόσμου που θα αποδεχόταν επιλογές.

 Από τις επιλογές στις επενδύσεις

Οι επιλογές δεν έχουν ποτέ μόνο μια ερμηνεία, αλλά έχουν πολλές, ο τρόπος ζωής των ανθρώπων, ο τρόπος που επιλέγουν να ξοδέψουν τα χρήματά τους, η κομματική τους επιλογή στις εκλογικές αναμετρήσεις είναι προϊόν της «κοινωνικής συμπεριφοράς» που διαμορφώνεται κάθε φορά κι αυτό το ξέρουν όλοι όσοι επηρεάζουν το κοινωνικό γίγνεσθαι. Άρα η οικονομική ασυδοσία / η οικονομική εγκράτεια είναι μια στάση ζωής που περνάει και επιβάλλεται στο κοινωνικό σύνολο κι αυτό είναι εύκολο αφού στην κάθε περίπτωση αλλάζουν οι προτεραιότητες. Όλοι οι φορείς (κράτη, τράπεζες, επενδυτές μεγάλες επιχειρήσεις) έχουν το δικό τους μερίδιο στην κοινωνική συμπεριφορά.

Ο κόσμος μαθαίνει να συμπεριφέρεται μέσα από μια κοινωνική τρομοκρατία που έχει όλα τα «πρέπει» της εποχής που εξυπηρετούν διαφορετικούς οικονομικούς στόχους :

 π.χ.

        Πρέπει να καταναλώσετε για να καταξιωθείτε

        Πρέπει να επενδύσετε στο χρηματιστήριο

        Πρέπει να  ζήσετε με λιγότερα χρήματα

        Πρέπει να μειώσετε τις δαπάνες

Οι παραπάνω προτάσεις εναλλάσσονται ανάλογα με τις επιλογές των εμπλεκόμενων φορέων και κρύβουν δυο διαφορετικές φιλοσοφίες και αντίστοιχες πολιτικές επιλογές γιατί δημιουργούν δυο διαφορετικούς τύπους πολιτών. Είναι σκόπιμο να αναζητήσουμε πότε προβάλλεται ο κάθε τύπος και τι στόχους εξυπηρετεί τη συγκεκριμένη στιγμή. Αυτοί που επιβάλλουν το πρώτο ή το δεύτερο μοντέλο επιδιώκουν το μετασχηματισμό της κοινωνίας με βάση της ανάγκες της οικονομίας και όχι το μετασχηματισμό της οικονομίας με βάση της ανάγκες της κοινωνίας. Αυτή τη διαφορά επισημάναμε στη τελευταία μας μελέτη με τίτλο « Η Πολιτική στα Πυρά της Τρομοκρατίας»[1]. Κοινός παράγοντας σε όλα τα «πρέπει» είναι η συμμόρφωση με τον επιδιωκόμενο στόχο κι αυτό γίνεται με την παράλληλη προβολή όλων των αρνητικών συνεπειών που θα έρθουν αν δεν επιτευχθεί ο στόχος :

π. χ. Αν δεν καταναλώσετε, δε θα κινηθεί η αγορά και θα κλείσουν θέσεις εργασίας

        Αν δε ζήσετε με λιγότερα χρήματα, δε θα καταφέρετε να αποπληρώσετε το δημόσιο χρέος και θα πτωχεύσετε

Αυτά τα διλήμματα δημιουργούν ενοχές στο κοινωνικό σύνολο και είναι μια ψηφίδα στο παζλ της κοινωνικής τρομοκρατίας που θα αναλύσουμε διεξοδικότερα σε επόμενα άρθρα μας.

[1] Δημήτριου Α. Δρογίδη  Η Πολιτική στα Πυρά της Τρομοκρατίας, εκδόσεις Φυλάτος, Θεσσαλονίκη, 2010

 Δρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α ΔΡΟΓΙΔΗΣ                                                                                                                                    Επικοινωνία

 Διδάκτωρ Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo                                                 Βασιλ. Ηρακλείου 26  54624  Θεσσαλονίκη 

          τ. Υπότροφος Unesco                                                                                      2310241502  φαξ  2310241514   κιν.  6973315622   

   Σχολικός Σύμβουλος Α/θμιας Εκπαίδευσης                                                  drogidis@otenet.gr  dr_dimitrios_a_drogidis@yahoo.gr

                                      http://dr-dimitrios-a-drogidis.blogspot.gr/  http://dimitriosdrogidis.webnode.com