ISBN 978-960-88824-4-7
288 σελ.
Εκδόσεις ΦΥΛΑΤΟΣ Θεσσαλονίκη 2010
Το
βιβλίο αυτό προσπαθεί να σκιαγραφήσει την ταυτότητα της πολιτικής σκέψης, όπως
αυτή διαµορφώθηκε µέσα στους αιώνες. Στη συνέχεια επιχειρεί µια ανάλυση
των πολιτικών συστηµάτων, τόσο στον 20ο όσο και στον 21ο αιώνα, για να µπορέσει
να αιτιολογήσει τα φαινόµενα βίας απέναντι στην ανεπάρκεια του σύγχρονου
κοινωνικού συστήµατος. Τόσο ο εικοστός όσο και εικοστός πρώτος αιώνας, κάνουν
την εµφάνισή τους µε µια σειρά από πολιτικά αδιέξοδα. Η βασική αρχή όλων των
πολιτικών επιλογών είναι η οικονοµική ευηµερία, από την οποία όµως δεν
επωφελούνται όλοι και η συνεπαγόµενη δηµιουργία ενός κοινωνικού συνόλου που
έχει χάσει τα οράµατα και τις ανθρώπινες αξίες. Έτσι, η τροµοκρατία βρίσκει
δικαιολογία και εµφανίζεται σε όλα τα επίπεδα δηµιουργώντας κοινωνικά µοντέλα
που είναι έξω από την διαµορφωθείσα ανθρώπινη λογική.
Η λογική της
τροµοκρατίας είναι η ανατροπή του πολιτικού κατεστηµένου που έφερε την κοινωνία
στα σύγχρονα αδιέξοδα. Είναι η πρακτική αµφισβήτηση ενός κόσµου που αρνείται να
ακούσει τις καθηµερινές ανάγκες και η απάντηση στις επιλογές που δεν σταµάτησαν
ποτέ να αιµορραγούν την ανθρωπότητα. Εδώ υπάρχει η σύγκρουση της εξουσίας που
προσπαθεί να επιβιώσει και των κοινωνικών οµάδων που προσπαθούν να πληγώσουν το
κατεστηµένο. Σε τελική ανάλυση θύµα είναι η ίδια η κοινωνία που στέκεται
αµήχανη απέναντι σε ό,τι συµβαίνει και απογυµνωµένη από κάθε στοιχείο του
κοινωνικού της χαρακτήρα.
Η τροµοκρατία είναι
ένα από τα πιο γνωστά θέµατα στο πολιτικό σκηνικό των τελευταίων ετών. Είναι
µια πραγµατικότητα που απασχολεί τον κόσµο. Όταν αναφερόµαστε στον κόσµο
εννοούµε µια ανθρωπότητα που τροµάζει τόσο πολύ µε όλες τις σκηνές βίες που
βλέπει καθηµερινά ώστε, αν θέλουµε να µιλήσουµε για το φαινόµενο της
τροµοκρατίας, θα πρέπει να αναφερθούµε σε όλες τις µορφές συλλογικής βίας που
υπάρχουν σήµερα.Κανείς δεν µπορεί να ισχυριστεί ότι η βία παίρνει άλλη µορφή
στα πλαίσια της εξουσίας και είναι περισσότερο νόµιµη από τη βία των
αντικαθεστωτικών κινηµάτων ή των κινηµάτων των φανατικών ισλαµιστών. Αν
δεχτούµε αυτή την αντίληψη, πρέπει να δούµε το φαινόµενο της βίας σε µια
γενικότερη έννοια που µοιάζει να έχει ξεχαστεί εδώ και πολλές δεκαετίες.Η
πολιτική, για να επικρατήσει, στηρίχτηκε πολλές φορές πάνω σε µεθόδους βίας.
Αυτό το αποδεικνύουν τα ίδια τα γεγονότα µέσα στους αιώνες και παρά την
αποκήρυξη του καταναγκασµού και της σκληρής µεταχείρισης, η ίδια η
πραγµατικότητα γίνεται όλο και περισσότερο τροµακτική. Θα ήταν µεγάλη υποκρισία
να υποστηρίξουµε ότι στη νέα χιλιετία που διανύουµε δεν υπάρχει περίπτωση να
χρησιµοποιηθεί η βία για την επιβολή της όποιας πραγµατικότητας.
Θα ήταν όµως πολύ
καλύτερο να γίνουµε πιο συγκεκριµένοι, ώστε να µπορέσει ο αναγνώστης να
καταλάβει σε ποιο ζήτηµα αναφερόµαστε. Για την ακρίβεια, ο τίτλος του έργου «Η
Πολιτική στα Πυρά της Τροµοκρατίας» δεν είναι παρά η αφορµή για να θέσουµε µια
σειρά από ζητήµατα που προκύπτουν µέσα από τη σηµερινή πολιτική πραγµατικότητα.
Αυτά µας αγγίζουν όλους και µας οδηγούν σε ένα συγκεκριµένο πρότυπο κοινωνικής
συµπεριφοράς.Έτσι διαµορφώνεται µια πραγµατικότητα που πολλές φορές τροµάζει
και συχνά γίνεται αρνητική απέναντι στον άνθρωπο. Ίσως να φαίνεται άσχετο µε το
θέµα του βιβλίου, όµως η καθηµερινή συµπεριφορά µας είναι αποτέλεσµα µιας
ευρύτερης άρνησης της κοινωνία µας, που στηρίζεται στην αναγκαστική υποταγή. Η
ίδια η ∆ηµοκρατία γίνεται θύµα µιας ασυδοσίας που κυριαρχεί µέσα σε όλο το
πολιτικό σκηνικό. Τα όρια ανάµεσα στη νοµιµότητα και την παρανοµία είναι τόσο
στενά, που έννοιες όπως «βία», «τροµοκρατία», «δικαιοσύνη» κ.λ.π. να έχουν πολύ
λιγότερη αξία απ’ ότι στο παρελθόν. Είναι αλήθεια ότι όλες οι λέξεις που
επιχειρούν να
περιγράψουν τη
σύγχρονη κοινωνική πραγµατικότητα πάσχουν από οράµατα και από αξίες κι αυτό το
φαινόµενο ενοχλεί τον πολίτη.Η υπόθεση της Τροµοκρατίας έχει πολλές παραµέτρους
που εντάσσονται σε µια πολιτική και οικονοµική λογική. Ο ρόλος του πολιτικού
συστήµατος και η δυνατότητα της εξουσίας να ανατρέπει τις κοινωνικές
κατακτήσεις µέσα σε ένα «κλίµα πολιτικής και κοινωνικής ρευστότητας» αφήνει
πολλά κενά. Μέσα σ’αυτό σκεπτικό θα
πρέπει να µπούµε στη διαδικασία να µελετήσουµε το «πρότυπο» συµπεριφοράς που
κυριαρχεί και τα περιθώρια που δίνει η καθηµερινότητα. Με πρόσχηµα την
ανασφάλεια «επιβάλλεται» η λογική της εκχώρησης των δικαιωµάτων, κάτι που δεν
αρµόζει σε καµιά δηµοκρατική χώρα, παρά µόνο σε ξεπερασµένα ανελεύθερα και
ολοκληρωτικά συστήµατα άλλων εποχών.Από την πρώτη εικόνα που αντικρίζει κανείς
στην τηλεόραση αντιλαµβάνεται την τάση αυταρχισµού που προβάλλουν τα Μέσα
Μαζικής Ενηµέρωσης. Το γεγονός ότι ξεκινάµε από τα Μέσα Μαζικής Ενηµέρωσης
οφείλεται στην απόλυτη επιρροή που ασκούν στην κοινωνία. Κάθε φαινόµενο που
παρουσιάζεται περνά µέσα από το φίλτρο των ΜΜΕ και διοχετεύεται στην κοινωνία,
µε αποτέλεσµα οι συµπεριφορές που περνάνε στον κόσµο να έχουν µια τηλεοπτική
δυναµική και να είναι απόλυτα κατευθυνόµενες.
Είµαστε, λοιπόν,
υποχρεωµένοι να δούµε το ζήτηµα µέσα από το πρίσµα του τηλεοπτικού φακού, αφού
χωρίς τη δηµοσιότητα πολλά πράγµατα θα έµεναν αδρανή και δε θα υπήρχαν. Από τη
στιγµή που δε θα καλύπτονταν από τη δηµοσιότητα, θα ήταν καταδικασµένα και δε
θα µπορούσαν να λειτουργήσουν. Η θέση της βίας στην τηλεόραση είναι από τις πιο
ζηλευτές και καλλιεργεί τα άγρια ένστικτα του κόσµου.Η δαρβινική κοινωνία, στη
οποία επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού, είναι µια συνηθισµένη πραγµατικότητα,
που βλέπουµε τόσο στις ταινίες και τις τηλεοπτικές παραγωγές, όσο και στα
δελτία ειδήσεων. Αυτό έφερε τον κόσµο πιο κοντά στη δύναµη και τον αποµάκρυνε
από τη λογική. Ο ρόλος του ισχυρού, που επιβάλλεται στον αδύνατο, µαζί µε το
πρότυπο του Ροµπέν των ∆ασών, που έρχεται σε ρήξη µε το κατεστηµένο, έρχονται
να αλλάξουν την ανθρώπινη ψυχολογία. Η κοινωνία έχασε εντελώς τον κοινωνικό της
χαρακτήρα, τον οποίο κάποια άλλη άποψη θα υποστήριζε ότι δεν τον είχε ποτέ.
Γεγονός είναι ότι η λογική της ρήξης και της δράσης οδηγεί στην ιδέα της
ανατροπής.
Πατήστε εδώ -> Εκδόσεις Φυλάτος
Βασιλίσσης Όλγας 89
Θεσσαλονίκη 54643
Θεσσαλονίκη, Ελλάδα
+30 2310821622