Η λογική της Πολιτικής (Μέρος 2ο) Αυριανή Μακεδονίας - Θράκης
13.2.2011
ΠΈΜΠΤΗ, 3
ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2013
Τ
|
α γεγονότα τρέχουν κι εμείς προσπαθούμε να τα δούμε, αλλά έχουμε
την αίσθηση πως βρισκόμαστε πίσω από τον κινηματογραφικό φακό. Η πολιτική
πραγματικότητα έχει πάρει πολλές εικόνες. Ο κόσμος προσπαθεί να
συμμαζέψει ό,τι του απέμεινε από χρήματα για να περάσει αξιοπρεπώς, βλέπει τα
κυβερνητικά μέτρα να παίρνουν τη θέση τους στη χιονοστιβάδα των ειδήσεων, ενώ
την ίδια στιγμή η Νομική Σχολή Αθηνών έρχεται στην επικαιρότητα.
Η κοινωνική ασυλία & Τα όρια της αυθαιρεσίας
Ένα πλήθος λαθρομεταναστών μπήκε στο ελληνικό πανεπιστήμιο
για να ζητήσει άσυλο και χαρτιά από την επίσημη πολιτεία. Η πρόθεση των
ανθρώπων κατανοητή, αλλά η μεθοδολογία έχει το «άρωμα» της παρανομίας. Δεν
πρόκειται για μια επαναστατική πράξη των Ελλήνων Πολιτών που εξεγείρονται
απέναντι στο σύστημα, αλλά για εξαθλιωμένους αλλοδαπούς που απαιτούν –
εκβιαστικά – ένα κοινωνικό πλαίσιο από μια ξένη χώρα, χωρίς να γνωρίζουν αν
μπορεί να τους το παρέχει.
Κανένας έλληνας μετανάστης σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα
(Γερμανία, Αγγλία, Καναδά, Ιταλία, ΗΠΑ, Αυστραλία, Βέλγιο, Σουηδία,
Γαλλία κ.α.) δεν είχε την ευκαιρία να αυθαιρετήσει και να απαιτήσει οποιοδήποτε
κοινωνικό προνόμιο. Η κοινωνική ασυλία κατακτάται υπό πολύ αυστηρές προϋποθέσεις
κι όταν ο μετανάστης πολιτεύεται μέσα στα συνταγματικά πλαίσια. Άλλο πράγμα τα
ανθρώπινα δικαιώματα κι άλλο ζήτημα η αυθαιρεσία.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια μπήκε και πάλι στο επίκεντρο το ζήτημα του
ασύλου στην εκπαίδευση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ακαδημαϊκό άσυλο υπηρέτησε
μια ανορθόδοξη εποχή, που η πανεπιστημιακή κοινότητα έπρεπε ν’ αντισταθεί σε
μια ενοχική πολιτική, που η έννοια της «δημοκρατίας» ήταν ποινικά κολάσιμη. Από
την εποχή του 1974 μέχρι σήμερα (2011) όλοι αναγνωρίζουν ότι υπάρχει η
ελευθερία του λόγου, η ελευθερία της σκέψης, η ισονομία των πολιτών απέναντι
στους κανόνες της συντεταγμένης πολιτείας, η ελευθερία του εκλέγειν και
εκλέγεσθαι. Άρα υπάρχει ένα πλαίσιο ακαδημαϊκής ελευθερίας μέσα κι έξω από την
πανεπιστημιακή κοινότητα.
Σήμερα, στο 2011, υπάρχει διάχυση της γνώσης και της πληροφορίας
σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και η ακαδημαϊκή σκέψη δεν περιορίζεται σε
κτήρια και σε πρόσωπα, πολλές φορές το διαδίκτυο, τα ΜΜΕ, η ελεύθερη πρόσβαση
σε πολλές πηγές ανατρέπουν τα δεδομένα. Υπάρχει, λοιπόν, ο προβληματισμός της
χρηστικότητας του πανεπιστημιακού ασύλου.
Άσυλο και κοινωνική αυθαιρεσία.
Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε άμεσα, αν υπάρχει αστική
κοινοβουλευτική δημοκρατία, που καλύπτει όλα αυτά που περιλαμβάνει το άσυλο,
γιατί αν δεν τα καλύπτει πρέπει να αλλάξει όλο το θεσμικό πλαίσιο της ελληνικής
πολιτείας για να πάει η χώρα μπροστά. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μια συζήτηση
για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Το πρόβλημα δε βρίσκεται στη διατήρηση ή
την κατάργηση του ασύλου, το πρόβλημα βρίσκεται αν το άσυλο εξυπηρετεί τις
ανάγκες για τις οποίες καθιερώθηκε. Αν το Άσυλο παραμένει μια κοινωνική
αναγκαιότητα, τότε η δημοκρατία μας είναι εύθραυστη και η συζήτηση στρέφεται
στη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Αν η Δημοκρατία μιας είναι ισχυρή, τότε
το άσυλο είναι ένας θεσμός ξεπερασμένος από τα πράγματα και η λογική του ανήκει
σε μια ιστορική πραγματικότητα.
Από την ώρα που κάποιες πλευρές είναι σε θέση να υποστηρίξουν τη
μια ή την άλλη άποψη θα βρεθούμε σε μια συζήτηση που πρέπει να αντιπαρατεθούν
δυο διαφορετικές πολιτικές λογικές. Η αλήθεια είναι πως με όποιο σκεπτικό κι αν
ερμηνεύσουμε τα πράγματα η κατάληψη δημόσιου κτηρίου είναι μια πράξη
κατακριτέα, κυρίως από πρόσωπα που έρχονται να εκβιάσουν την ελληνική πολιτεία
και κατ’ επέκταση ολόκληρη την κοινωνία.
Η πραγματικότητα που αποκαλύπτεται, κάθε φορά που γίνονται
επεισόδια στο πανεπιστήμιο ή στους δρόμους, μοιάζει με χάος. Η πολιτεία
αυτοπαγιδεύεται ανάμεσα στις έννοιες «άσυλο» και «δημοκρατία», δηλαδή:
Η δημοκρατία δεν εμπεριέχει την έννοια του ασύλου και είναι
άσχετες μεταξύ τους ;
Το άσυλο, από την πλευρά του, δεν παρέχει την εξασφάλιση της
κοινωνικής ειρήνης;
Το άσυλο δεν προστατεύει την κοινωνία από βίαιες μεταβολές και
ανορθόδοξες πρακτικές;
Η «δημοκρατία» που παγιδεύεται στον εαυτό της και δεν επιβάλλει
όρια στους πολίτες της έχει ανάγκη από ασφαλιστικές δικλίδες, γιατί
μεταλλάσσεται σε αυθαιρεσία. Μια τέτοια «δημοκρατία» κινδυνεύει να περάσει σε
ανώμαλες καταστάσεις, που θα την εκφυλίσουν όλο το κοινωνικό της πλαίσιο, η
λογική της δημοκρατίας βασίζεται σε πολιτικές που οδηγούν σε διεξόδους και
ανανεώνουν τους θεσμούς.
Άσυλο & Δημοκρατία.
Η λογική του ασύλου υπάρχει στη λογική της πολιτικής και η
έννοια της πολιτικής βασίζεται στη διαφωνία. Η Δημοκρατία υπάρχει μέσα από τη
διαφορά που οδηγεί στη σύνθεση. Όταν στο πολίτευμα της δημοκρατίας αναζητούμε
άσυλο για να υπάρξουμε, τότε ή η ποιότητα του πολιτεύματος μεταλλάχθηκε, ή
γνωρίζουμε ότι οι απαιτήσεις μας δεν αντέχουν στη δημοκρατική νομιμότητα. Η
αξία της πολιτικής εκφράζεται με την αποτελεσματικότητα των θεσμών της
κοινωνίας. Αυτές οι ερμηνείες πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο τις συζήτησης του
ασύλου. Ένας θεσμός καταργείται όταν τη θέση του αναλαμβάνει κάποιος άλλος,
διαφορετικά η διαχρονικότητά περιφρουρείται μέσα από την απόδοση ευθυνών και
τον εκσυγχρονισμό του.
Διδάκτωρ Ιστορίας
Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo Βασιλ. Ηρακλείου 26 54624
Θεσσαλονίκη
τ.
Υπότροφος Unesco
2310241502
φαξ 2310241514 κιν. 6973315622
Διαβάστε κι αυτά, είναι
σχετικά:
Σχετικοί Δικτυακοί Τόποι:
ΠΈΜΠΤΗ, 3
ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2013
Η Λογική της Πολιτικής (1)
6.1.2011 http://dr-dimitrios-a-drogidis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_9946.html
Η λογική της Πολιτικής (Μέρος 1ο) Αυριανή
Μακεδονίας - Θράκης 6.1.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου