«Το πολιτικό management της Ελλάδας»
|
Η
|
αντίδραση του
κόσμου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου έκανε την ελληνική κοινωνία πρωταγωνιστή
των εξελίξεων, όχι γι’ αυτά που της επιβάλουν, αλλά γι’ αυτά που έχει ανάγκη η
ίδια να επιβάλει. Ο πολιτικός κόσμος βρίσκεται σε αμηχανία, τα Μ.Μ.Ε. έχουν
ζητήματα που πλανόνται μέσα κι έξω από τα φώτα της δημοσιότητας. Ένα από τα
θέματα είναι η αντίδραση του Προέδρου της Δημοκρατίας απέναντι στο πλήθος, ενώ
ένα άλλο είναι οι πολιτικές εξελίξεις που θα μπορούσε να προκαλέσει η λαϊκή
αγανάκτηση.
Την ίδια στιγμή οι 100 τοποτηρητές του ευρωπαϊκού
μηχανισμού έρχονται να εγκατασταθούν στα Υπουργεία και να επιβάλλουν την
«τεχνογνωσία» τους. Αυτό σημαίνει ή ότι το μήνυμα δεν πέρασε ή ότι τα γεγονότα
έχουν προγραφεί και μένουν μόνον οι ημερομηνίες εφαρμογής των συμπεφωνημένων. Η
πολιτική οπερέτα που παίζεται έχει κι άλλα επεισόδια για την ελληνική υπόθεση.
Μοιάζει με σχέδιο που εφαρμόζεται σε πολλές περιοχές του κόσμου με εναλλακτικές
ταυτότητες.
Εκείνο που ψάχνει η Ελλάδα είναι ισχυρές πολιτικές
προσωπικότητες που θα έχουν τη βούληση να «ασκήσουν» ανεξάρτητη εθνική
πολιτική. Αναρωτιόμαστε για την ταυτότητα των υποψηφίων που θα πάρουν μέρος
στις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν. Αλλά μας λείπει και η ιδεολογική πλατφόρμα
που θα παρουσιάσουν οι συνδυασμοί. Με ποια εχέγγυα θα παρουσιαστούν στο
εκλογικό σώμα; Οι 100 τοποτηρητές της ελληνικής πολιτικής δεν αφήνουν πολλά
περιθώρια επιλογών.
Είναι φανερό ότι το ίδιο το πολιτικό σύστημα της
χώρας χρειάζεται ανανέωση εκ βάθρων, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα από το
«πολιτικό management» που θα επιβληθεί από την εξωθεσμική παρέμβαση των ξένων
επιτελών. Σίγουρα θα επιχειρήσουν να εφαρμόσουν κάποιο εισπρακτικό, εργασιακό
και κοινωνικό μοντέλο που θα βασίζεται στην ευημερία των μεγεθών, αλλά δε θα
έχει σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα.
Από την αποτυχία του Μνημονίου στο πολιτικό
management (-z)
Α
φού απέτυχε παταγωδώς η εφαρμογή του Μνημονίου,
προσπαθούν να επιβάλουν ένα νέο πολιτικό management στη χώρα κι εδώ ένας νους
με μέτριες δυνατότητες θα έθετε το εύλογο ερώτημα, πού είναι όλο αυτό το
ελληνικό επιστημονικό και στελεχιακό δυναμικό, το οποίο δραστηριοποιείται στη
χώρα αλλά και το εξωτερικό, να αναλάβει μια τέτοια σημαντική αποστολή; Η
παρουσία 100 τοποτηρητών προσβάλει τη χώρα, τον πολιτισμό της και την ιστορία
της. Ενώ ταυτόχρονα δείχνει την ανεπάρκεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας να
χειριστεί την τύχη της Ελλάδας.
Η κοινοβουλευτική παρουσία ξευτιλίστηκε μέσα από τις
κυβερνητικές επιλογές και ο ρόλος των εκπροσώπων του Κοινοβουλίου έχασε την
ταυτότητά του. Η αποστολή των Βουλευτών
μοιάζει με μια κατευθυνόμενη ενέργεια, χωρίς πολιτική αξία. Το ζήτημα
της ‘συντεταγμένης κομματικής’ πειθαρχίας εμφανίζει του Βουλευτές της
πλειοψηφίας να στέκονται «τραγικές φιγούρες» με τεράστιο συνειδησιακό πρόβλημα.
Να ψηφίζουν κάτω από φόρτιση και να κάνουν – κάθε φορά – αγωνιώδη καταμέτρηση των ψήφων. Μοιάζει σαν ‘προσκλητήριο ζωντανών
/ νεκρών’ μετά από μια πολεμική σύρραξη. Το ηθικό δίλημμα της στήριξης των
κυβερνητικών επιλογών παίρνει τη μορφή διλλήματος στη σφαίρα τη συνείδησης. Η
ανεξαρτησία του Βουλευτή και η ελευθερία της έκφρασης ανήκουν σε μια άλλη
πραγματικότητα. Ενώ η «συντεταγμένη» πλειοψηφία κρατά σε πολιτική ομηρία τόσο
την αντιπολίτευση, στο σύνολό της όσο και την ελληνική κοινωνία.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας περιορίζεται σε ευχολόγια
και παραινέσεις τόσο στους πολιτικούς πρωταγωνιστές όσο και την κοινωνία, ενώ
διαφυλάσσει τη θέση του μέσα από τη λογική του <<Πόντιου Πιλάτου>>
και την ίδια στιγμή αποδέχεται την παράδοση του πολιτικού management σε μια
διεθνή επιτροπή. Στην ουσία, αποδέχεται την υποβάθμιση της ελληνικής κυριαρχίας,
την αμφισβήτηση του πνευματικού, του πολιτικού κόσμου, την αξία των ελλήνων
τεχνοκρατών που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο. Όμως δεν υπάρχει εταιρεία
αξιολόγησης να κοστολογήσει αυτές τις επιλογές σε ηθικό, κοινωνικό, πολιτιστικό
και πολιτικό επίπεδο. Η διαβάθμιση σε μια τέτοια «υποθετική» αξιολόγηση θα ήταν
στο (-z) τελευταίο γράμμα της λατινικής αλφαβήτου με αρνητικό πρόσημο.
Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος βρίσκεται σε πολιτική
σύγχυση και η Βουλή των Ελλήνων βρίσκεται σε πλήρη δυσαρμονία με την ελληνική
κοινωνία, αλλά και με τον ελληνισμό που βρίσκεται εκτός των συνόρων. Η θλιβερή
εκποίηση της ελληνικής αξιοπρέπειας περνά μέσα από μια «ενοχική» πολιτική
παρουσία στα διεθνή fora, όπου κανένας δεν πείθει για την ελληνική πρακτική στο
ελληνικό ζήτημα, αλλά κανένας δεν τολμά να απεγκλωβιστεί από το πλαίσιο των
δανειστών και να δώσει διέξοδο στο ζήτημα της ελληνικής κρίσης. Όλος ο
πολιτικός κόσμος έχει «συμβιβαστεί» με την πολιτικοοικονομική εκτίμηση των
δανειστών, επομένως, παραμένει εγκλωβισμένος στις διαχειριστικές επιλογές των
Βρυξελλών.
Αυτή η τακτική επιβάλει στους έλληνες πολιτικούς μια
συγκεκριμένη τακτική και τους στερεί το πλεονέκτημα μιας οποιασδήποτε
εναλλακτικής επιλογής, μπροστά στον κίνδυνο να μην την αποδεχτεί ο
γαλλογερμανικός παράγοντας. Η επιβολή μιας συγκεκριμένης μονεταριστικής
αντίληψης υποθηκεύει τις εθνικές πολιτικές επιλογές και τις οικονομικές,
πολιτικές, εκπαιδευτικές, διοικητικές κ.λ.π παρεμβάσεις απέναντι στην κοινωνία.
Η αξία των διαρθρωτικών αλλαγών περνά μέσα από τους 100 τοποτηρητές / αξιολογητές
που δε θα έχουν απολύτως καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η ανικανότητα των βουλευτών
να νομοθετήσουν σωστά και η παρουσία μιας ομάδας «σοφών» που θα επιβλέπουν
ακυρώνει το ρόλο της Βουλής των Ελλήνων που θα την μετατρέψει σε όργανο
διεκπεραίωσης, χωρίς ίχνος πολιτικής ή συνταγματικής αυτονομίας.
Το πολιτικό management και η εθνική κυριαρχία
Δ
εν υπάρχει δυνατότητα εθνική κυριαρχίας μέσα από την
συμβουλευτική παρουσία ξένων τεχνοκρατών που θα έχουν ευρωπαϊκή εντολή να
κατευθύνουν τις κυβερνητικές επιλογές. Είτε μέσα από την απόλυτη παραδοχή της
ανικανότητας του πολιτικού, επιστημονικού, διοικητικού και στελεχιακού
δυναμικού της Ελλάδας, είτε μέσα από την επιβολή παραμέτρων που θα εξυπηρετεί
τον εκάστοτε διεθνή παράγοντα, η Ελλάδα θα παραχωρήσει κάθε ιδέα, κάθε αξία και
όραμα που κράτησαν ζωντανό οι πρόγονοι της.
Η αυτοτέλεια και η ανεξαρτησία της χώρας αποτελεί
κυρίαρχο στοιχείο για την παρουσία κάθε λαού. Μια τέτοια πραγματικότητα δεν
εξυπηρετείται μέσα από ξένες επιλογές και οπωσδήποτε άλλο είναι η «πρόσκληση»
κάποιων καταξιωμένων προσωπικοτήτων που εξυπηρετούν μια εθνική προσπάθεια και τελείως διαφορετικό η παρουσία
χαμηλόβαθμων (ή υψηλόβαθμων) υπαλλήλων που έρχονται να εφαρμόσουν ένα ξένο διοικητικό και οικονομικό μοντέλο.
Η χώρα μεταβάλλεται σε διοικητικό, οικονομικό και
επιχειρησιακό προτεκτοράτο και δεν ξέρουμε την αξία των πολιτικών θεσμών και τη
θέση της ελληνικής ηγεσίας στο μέλλον.
ρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α ΔΡΟΓΙΔΗΣ
Επικοινωνία
Διδάκτωρ Ιστορίας
Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo Βασιλ. Ηρακλείου 26 54624
Θεσσαλονίκη
τ.
Υπότροφος Unesco
2310241502
φαξ 2310241514 κιν. 6973315622
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου