Η πολιτική του Dead Line

Η πολιτική του Dead Line (Αυριανή Μακεδονίας - Θράκης 13.3.2011)

Π

ριν από λίγες εβδομάδες αναφερθήκαμε στην κοινωνική τρομοκρατία που ασκείται στον κόσμο. Σήμερα αυτή η τακτική γίνεται ακόμη πιο έντονη με μια επικοινωνιακή πολιτική που ασκεί η Ε. Ε. στην Ελλάδα και κατ’ επέκταση στην ελληνική κοινωνία. Αλλάζουν καθημερινά τις ημερομηνίες που θα πάρουν την απόφαση για την τύχη της χώρας.

Είναι ένα σύστημα που διαλύει την ψυχολογία. Σήμερα Πτωχεύετε!!! Αύριο Επιμηκύνεται το Χρέος!!! Στις 14 Μαρτίου Παίρνουμε την τελική απόφαση!!! Στις 25 Μαρτίου μπαίνετε σε ήπια πτώχευση!!! Πρόκειται για την εκτέλεση του βαρυποινίτη που αναστέλλεται η εκτέλεση. Ξέρουν όλοι ότι αυτή η εκτέλεση δε θα γίνει για να μη συμπαρασύρει όλη την Ευρώπη.

Το πολιτικό παράδοξο – Το οικονομικό ανορθόδοξο

Όλοι όσοι μελετούν τα δεδομένα ξέρουν ότι το  € γεννήθηκε μέσα σε ένα πολιτικό μωσαϊκό χωρίς κοινή πολιτική φυσιογνωμία και μέσα σε μια ποικιλία από εθνικές οικονομικές ανισότητες (π.χ. άλλες οι αποδοχές / οι τιμές στην Ελλάδα, στην Αγγλία, στη Γερμανία, στην Ισπανία κ.λ.π). Αυτή η ανισότητα βόλευε τις τράπεζες και τη βιομηχανία που επωφελούνταν από τις διαφορές, αλλά δε βόλευε ποτέ τις εθνικές κοινωνίες.

Η νομισματική ένωση δεν άλλαξε τίποτε στη μικρή καθημερινότητα της κοινωνίας, ο πολίτης καλείται να πληρώσει μια κρίση που οι διατραπεζικές συναλλαγές δεν αντιμετώπισαν, τουλάχιστο στην Ελλάδα. Όλες οι τράπεζες κλείνουν με μικρό ή μεγάλο κέρδος και χωρίς ζημία. Οι απώλειες καταγράφονται στο πορτοφόλι των απλών ανθρώπων, ενώ η ελληνική κοινωνία καταγράφεται ως αντιπαραγωγική από οικονομικούς παράγοντες με παχυλές αμοιβές.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο το μνημόνιο φαντάζει σα χρυσή ευκαιρία, ενώ είναι ένα περίστροφο που απειλεί την ελληνική κοινωνία. Είναι το όχημα που πάει το χρόνο πίσω για να καταργήσει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις των ανθρώπων. Η ανθρωπότητα παλινδρομεί στη λογική των αριθμών και ο Έλληνας περιμένει, στωικά, την εκτέλεση της ποινής του. Όμως αυτή η πολιτική του dead line φοβίζει περισσότερο τους εκτελεστές, γιατί θα διαλύσει την εσωτερική συνοχή που υπάρχει και «οι αγορές» θα χάσουν το θύμα της κερδοσκοπίας τους. Αν φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, θα συμπαρασύρει μια σειρά από χώρες που σήμερα πληρώνουν την αλαζονεία  του «μηχανισμού στήριξης» των οικονομικών και «απορύθμισης» των κοινωνιών.

Όμως δεν ενδιαφέρονται τόσο για τις ληστρικές  επιχορηγήσεις στα κράτη, όσο για την άνευ όρων παράδοση της κοινωνίας, χωρίς χρώμα, χωρίς πολιτική, χωρίς κεκτημένα. Η λογική της οικονομικής πολιτικής θέλει φθηνό εργατικό δυναμικό ανάλογο μ’αυτό των χωρών του τρίτου κόσμου. Επειδή ο ευρωπαίος εργαζόμενος κοστίζει ακριβά πρέπει να χάσει τα κοινωνικά κεκτημένα για να μειωθεί το κόστος.

Το κοινωνικό μνημόνιο και το «Dead Line»

Όλοι μιλούν για το κόστος του μνημονίου και το τέλος του σε ‘βάθος χρόνου, κανείς δεν αναφέρθηκε στις κοινωνικές επιπτώσεις της πολιτικής του μνημονίου και την απώλεια της κοινωνικής ταυτότητας. Η αναζήτηση του new deal των οικονομικών δεικτών σε αντάλλαγμα της κοινωνικής απώλειας που δε μπορεί να μετρηθεί με αριθμητικά μεγέθη. Αυτή η απώλεια είναι το ουσιαστικό «Dead Line» για τους λαούς που έχουν τη σκληρή τύχη να ευεργετούνται από το μηχανισμό στήριξης. Η απειλή της απομόνωσης και η κατακραυγή της απώλειας είναι πιο οδυνηρή από το ίδιο το γεγονός.

Το ζήτημα στο «Dead Line» της αποπομπής από το € είναι πιο χάνει τα περισσότερα και σε τι βάθος χρόνου. Κανείς απ’ αυτούς που καλούνται να πληρώσουν δε ζήτησε την είσοδο στο €, ούτε ρωτήθηκε για τη συμμετοχή της χώρας (π. χ. δημοψήφισμα), αν η χώρα βγει από το ιερατείο του € κανείς δε θα ρωτηθεί και πάλι. Η είσοδος της χώρας και η έξοδός της είναι προϊόν μιας πολιτικής επιλογής που έγινε από τους πολιτικούς και οικονομικούς μέντορες της χώρας, που δεν πλήρωσαν ποτέ για τις επιλογές των τελευταίων δεκαετιών και δεν αντίκρισαν το Dead Line της πολιτικής τους.

Ο λαός περιμένει την 25η Μαρτίου όχι για την επέτειο της παλιγγενεσίας, αλλά για τη συνέχεια της φαρσοκωμωδίας και για να θυμηθούμε λίγο την ιστορία η Σύνοδος της 25ης Μαρτίου 2011 μοιάζει με το Συνέδριο του Laibach  το 1821– σημερινή Λιουμπλιάνα – όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις θέλησαν να διατηρήσουν το  status quo της εποχής. Εκείνη την περίοδο μεσουρανούσε η πολιτική του Αυστριακού Μέτερνιχ, τώρα μεσουρανεί η πολιτική της Γερμανίδας Μέρκελ (η εθνικότητα και η πολιτική πρακτική δεν είναι τυχαία).

Ο Μέτερνιχ λειτουργούσε με τη λογική των Αυτοκρατοριών, η Μέρκελ με τη λογική των Τραπεζών – Πιστωτών. Άραγε που διαφέρει η πολιτική αντίληψη 190 μετά; Οι προσπάθειες των λαών για εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία μπαίνουν στο χωνευτήρι των αριθμών, για να γυρίσουν την «μηχανή του χρόνου» 200 χρόνια πίσω. Η οικονομική εισβολή και η απειλή της καταστροφής μοιάζουν σα σκιές που επιστρέφουν από το μπαούλο του παρελθόντος. Όμως πέρα από την πολιτική του Dead Line υπάρχει Dead Line και στην ανοχή, μια και μιλάμε για ιστορία ας θυμηθούν το γεγονός της εθνεγερσίας, 25η Μαρτίου γαρ…. 

ρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α ΔΡΟΓΙΔΗΣ                                                                                                                                    Επικοινωνία

 Διδάκτωρ Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo                                                 Βασιλ. Ηρακλείου 26  54624  Θεσσαλονίκη 

          τ. Υπότροφος Unesco                                                                                      2310241502  φαξ  2310241514   κιν.  6973315622   

   Σχολικός Σύμβουλος Α/θμιας Εκπαίδευσης                                                  drogidis@otenet.gr  dr_dimitrios_a_drogidis@yahoo.gr

                                      http://dr-dimitrios-a-drogidis.blogspot.gr/  http://dimitriosdrogidis.webnode.com